Pieczarki białe, Cremini i Portobello

Pie­czar­ka dwu­za­rod­ni­ko­wa (Aga­ri­cus bispo­rus (J.E. Lan­ge) Imbach) to popu­lar­ny i smacz­ny gatu­nek grzy­ba, rosną­cy zarów­no dzi­ko, jak i upra­wia­ny przez czło­wie­ka w pie­czar­kar­niach. W sie­dli­skach natu­ral­nych wystę­pu­je nie­czę­sto od maja do wrze­śnia, tak że głów­nym jego źró­dłem pozo­sta­ją upra­wy. W Euro­pie pie­czar­ki upra­wia się na kom­po­sto­wa­nym nawo­zie koń­skim wymie­sza­nym z dodat­ka­mi (np. wió­ra­mi drzew­ny­mi czy nawo­za­mi mine­ral­ny­mi). W Ame­ry­ce Pół­noc­nej pod­ło­żem do upra­wy jest sło­ma kuku­ry­dzia­na, zaś w Azji — sło­ma ryżo­wa. Naj­więk­szym pro­du­cen­tem pie­cza­rek w Euro­pie i naj­więk­szym eks­por­te­rem na świe­cie jest Pol­ska.

Odmiany pieczarek

Wyróż­nia­my zasad­ni­czo dwie odmia­ny pie­cza­rek znaj­du­ją­cych się w nie­doj­rza­łym sta­dium roz­wo­ju, z któ­rych naj­pow­szech­niej­szy­mi są pie­czar­ki bia­łe, o łagod­nym sma­ku. Mniej zna­ne pie­czar­ki bru­nat­ne, zwa­ne też Cre­mi­ni cha­rak­te­ry­zu­ją się wyra­zi­stym, nie­co orze­cho­wym sma­kiem i aro­ma­tem. Miąższ mają tward­szy niż odmia­na bia­ła. Doj­rza­łe osob­ni­ki pie­cza­rek brą­zo­wych nazy­wa­my Por­to­bel­lo. Posia­da­ją kape­lu­sze ogrom­nych roz­mia­rów — mogą docho­dzić nawet do 12 cm śred­ni­cy — dzię­ki cze­mu pie­czar­ki te dosko­na­le nada­ją się do fasze­ro­wa­nia.